Ο εμβληματικός αρχηγός του Παναθηναϊκού ανοίγει την καρδιά του στο Gazzetta και μιλάει για πρώτη φορά μετά την αποχώρησή του από την ομάδα, ξετυλίγοντας το κουβάρι μίας ζωής καταπράσινης! Τα χρόνια της αθωότητας στον “Τάφο” και την Γλυφάδα, οι επιτυχίες και οι τίτλοι της χρυσής εποχής Ομπράντοβιτς (1999-2012), τα 13 χρόνια έξω από τις τέσσερις γραμμές (2009-2022) και οι αναμνήσεις 32 ετών που επιλέγει να εξωτερικεύσει. Bonus η εξομολόγηση για τον πανηγυρισμό στο Final 4 του Τελ Αβίβ.
Με τον “Φράγκι” είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και ίδια τάξη στο σχολείο. Παίξαμε αντίπαλοι δύο χρονιές στο σχολικό πρωτάθλημα, αλλά γνωριστήκαμε μερικά χρόνια αργότερα (1995), όταν ο υπογράφων μπήκε στον «θαυμαστό» κόσμο της αθλητικής δημοσιογραφίας και αφοσιώθηκε στο μπασκετικό ρεπορτάζ.
Διαβάστε: Ακίνητα στην Ελλάδα, γιατί οι ξένοι αγοράζουν όσο όσο;
Εξ’ ου και η οικειότητα που στην Ελλάδα, πολλές φορές σε κάνει να «παραγνωρίζεσαι» και να περνάς τη λεπτή γραμμή μίας άτυπης ισορροπίας, που πρέπει πάντα να χαρακτηρίζει την σχέση επαγγελματία αθλητή και επαγγελματία δημοσιογράφου.
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, όμως, είναι από τους χαρακτήρες που ανέκαθεν σεβόταν την δουλειά μας, αλλά πάντα στεκόταν στο ύψος της προσωπικότητάς του. Τα λίγα και σταράτα λόγια στην λογική του «τόσο… όσο», ήταν το βασικό συστατικό της επικοινωνίας του με τα media, που από τότε που έγινε αρχηγός του «τριφυλλιού» (1999) ήταν αναγκαστικά πιο τακτική.
Ούτε υπερβολές και δηλώσεις εντυπωσιασμού στις νίκες και τους θριάμβους, αλλά ούτε συναισθηματικές φορτίσεις και δράματα στις ήττες και τις αποτυχίες.
Διαβάστε: Φοροδιαφυγή eshops άνω των 30 εκατ. ευρώ
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν και γνωρίζοντάς τον για σχεδόν τρεις δεκαετίες, η απολογιστική συζήτηση-συνέντευξη που συμφωνήσαμε να κάνουμε για τη μακρά διαδρομή του στον Παναθηναϊκό (1990-2022), ήταν ευθύς εξαρχής ένα δημοσιογραφικό εγχείρημα, διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Πολύ απλά γιατί ο κορυφαίος σουτέρ την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ ο συνεντευξιαζόμενος που θα σου πει αυτά που θέλεις ή αυτά που θέλουν να διαβάσουν οι αναγνώστες.
Στις 11.395 λέξεις που ακολουθούν, λοιπόν και προέκυψαν μετά από δύο διαφορετικές τρίωρες συναντήσεις, θα διαβάσετε τις θύμησες του «Μαλλιά». Του «Ζούγκλα». Του «εμβληματικού αρχηγού». Της «μπασκετικής σημαίας του Παναθηναϊκού» και του «Φράγκι». Όπως τις βίωσε ο ίδιος και όπως επέλεξε να τις μοιραστεί. Με τον δικό του τρόπο.
Φίλες και φίλοι, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, όπως δεν έχει αποτυπωθεί ποτέ στη διάρκεια της πολυετούς θητείας του στα γήπεδα. Σχολιάζει, αφηγείται και θυμάται όλους τους μεγάλους συνοδοιπόρους της 32χρονης πορείας του, όλα τα περιστατικά-σταθμούς της καριέρας του και φυσικά τις περισσότερες επιτυχίες και τις λιγότερες αποτυχίες που περιλαμβάνει ο τελικός (;) απολογισμός, για λογαριασμό του Gazzetta. Πάντα στη λογική του «στις χαρές και στις λύπες μαζί»!
Διαβάστε: Η Γερμανία στέλνει τα Leopard στην Ουκρανία
26 τίτλοι σαν παίκτης, 16 σαν διοικητικός παράγοντας, ένας σαν προπονητής (43 στο σύνολο με όλες του τις ιδιότητες) κι αμέτρητες ατομικές διακρίσεις με τον Παναθηναϊκό. 214 διεθνείς συμμετοχές με όλες τις Εθνικές ομάδες και δύο αργυρά μετάλλια στο Πανευρωπαϊκά των παίδων (1991) και των νέων (1992).
Το κουβάρι μίας παραμυθένιας καριέρας, από την μετεγγραφή του στον Παναθηναϊκό, ως μαθητής 1ης Λυκείου (1990), μέχρι την οικειοθελή αποχώρησή του από την ομάδα τον περασμένο Απρίλιο (για προσωπικούς λόγους όπως ανέφερε στην επίσημη δήλωσή του), όπως δεν ξετυλίχθηκε ποτέ…